Feminizm - ideologia panien z dobrych domów

 

Niedawno sobie tak myślałem i doszedłem do wniosku, co pewnie nie jest dla was szokującym odkryciem, jak feminizm jest miałki już u podstaw. Feminizm od samego początku to ruch pań z klasy średniej, dla których problemy zwykłych kobiet są zupełnie odległe. 

Te kobiety nigdy nie zastanawiały się nad tym, czy będą miały co włożyć do garnka, nie zastanawiały się, czy ich dzieci będą mieć szczęśliwe dzieciństwo (ze względu na brak podstawowych środków do życia). Jedynie w teorii obchodzi ich los zwykłych kobiet, ale gdy przychodzi co do czego, to gardzą nimi, tak jak z pogardą spotkała się pani ochroniarz na Kongresie Kobiet.

Już od samego początku był to ruch kobiet zamożnych, z dobrych domów. Dlatego też, uważam, nie był on nigdy tak popularny. Dzisiejsza jego popularność wynika z pewnego rodzaju współczesnej mody. Jest ona pokłosiem epoki, w której wypada, a nawet trzeba robić z siebie ofiarę, nawet gdy się nią nie jest, bo to się opłaca. Tylko powiedzcie mi - czy naprawdę kobiety, które dostały angaż w filmie za seks są tak bardzo pokrzywdzone przez los, jak choćby dziewczyna, która została zgwałcona brutalnie przez kilku mężczyzn, ale jej losem nikt się nie przejął, bo nie jest ona znana i nie ma za sobą całej medialnej machiny? Prawdziwe ofiary milczą. A obecnie robi im się wielką krzywdę, bowiem zrównuje się kobiety, które zrobiły karierę przez łóżko, z kobietami, które zostały ofiarą brutalnego gwałtu. Już nawet nie będę wspominał o śmiesznie niskich wyrokach za dla imigrantów w niektórych krajach europejskich, którzy za gwałt na nieletnich dostają prace społeczne. To, co udało się feministkom osiągnąć nijak ma się do klasy niższych - na parytetach na listach wyborczych, w zarządach spółek i na uczelniach technicznych skorzystają jedynie kobiety z klasy średniej. A co z resztą kobiet? Konwencja antyprzemocowa? Statystyki są jasne - liczba gwałtów nie zmalała, lecz wręcz wzrosła. 

A teraz zobaczmy na to, co na warsztat biorą MRA: bezdomność, samobójstwa, prawo do opieki nad dziećmi, śmiertelne wypadki w pracy, profilaktyka męskich schorzeń - to są w większości tematy dotyczące każdego mężczyzny lub mężczyzn z klas niższych. W tym sensie ruch MRA jest bardziej lewicowy niż feminizm, który od zawsze opierał się na klasie średniej. Mimo to członkowie MRA są utożsamiani z prawicą. Tylko dlatego, że wszelkiej maści lewica wypięła się na mężczyzn dupą, biorąc na tapetę wszelkiego rodzaje mniejszości, robiąc z nich ofiary białych, heteroseksualnych mężczyzn. A wystarczyłoby trochę zdrowego rozsądku, by zobaczyć, że świat nie jest czarno-biały i że problemy ludzi nie wynikają z rasy, płci czy cech fizycznych. Wynikają one z poziomu zamożności. Problemy z przestępczością u czarnoskórych powiązane są z tym, że mieszkają oni w dzielnicach biedy. Problemy mężczyzn również wynikają z biedy - samobójstwa mężczyzn często dokonywane są z powodów finansowych. Problemy kobiet, o których pisałem na początku, również wynikają z biedy. Ta wspomniana ochroniarka nie doznałaby tych upokorzeń, gdyby miała tyle pieniędzy co pani Magdalena Środa czy Kazimiera Szczuka, które plują jadem na mężczyzn, a same, gdy przychodzi co do czego, wykazują wielką pogardę wobec przedstawicielek swojej płci, których rzekomo tak bronią przed "szowinistycznymi samcami". 

Polska lewica dogorywa zasłużenie. Kopiują oni żałosne ideologie od swoich kolegów i koleżanek z Yale czy Harvardu, a potem się dziwią, że nie przekłada się to na grunt polski. Ich oderwanie od rzeczywistości jest ogromne, co zresztą nie jest dziwne, skoro miejsca ich przebywania ograniczają się do trójkąta "uczelnia-Starbucks-domówki przy starych winylach". Nie wiem, czy jako stary (stary stażem, nie wiekiem) prawak nie powinienem się cieszyć z tej degrengolady lewicy. Zastanawia mnie tylko, dlaczego ci, którzy powinni bronić słabszych i biedniejszych, tego nie robią?